من که در اثر تصادف دچار آسیب نخاعی شده ام و از ویلچر استفاده می کنم خیلی دوست دارم برم بیرون ، اما باور کنید که خیلی سخته ! … می دونید چرا ؟ چونکه :

- خیلی وقت ها در مکان های عمومی مثل پارک ها ، پیاده روها ، بازار و سینما و خلاصه خیلی جاها …. که از جلوی مردم رد می شم ، احساس خوبی ندارم .

بعضی از آنها نگاه های معنی داری به من می اندازند . حس می کنم ما نخاعی ها و ویلچری ها را به چشم یک مزاحم می بینند . حتی بعضی ها که با ما روبرومی شوند ، سعی می کنند به دلایل مختلف از ما فاصله بگیرند .

- اگه بخوام جایی برم ، قبل از هر چیز باید با اونجا تماس بگیرم و اولین سئوالی که بپرسم اینه که : آیا پله داره ؟ آیا رمپ داره ؟ آیا می تونم از آسانسورش استفاده کنم ؟ آیا عرض درهای آونجا به اندازه ای است که ویلچرم به راحتی عبور کنه ؟ آیا ……؟ . بماند که روم نمی شه در مورد سرویس های بهداشتی حرفی بزنم .

- اگه بخوام به هر دلیلی به پزشک مراجعه کنم ، یا دندانپزشکی برم ، حتی آزمایشگاه ها و از این جور جاها ، اکثراونا طبقات بالا هستن . بیشتر فیزیوتراپی ها و رادیولوژی ها هم که طبقات پائین هستن .

- اگه کنار خیابون باشم و بخوام یه تاکسی بگیرم ، خیلی باید منتظر بمونم . خودروهای زیادی از جلوم رد می شن و به خاطر اینکه باید ویلچرمون رو توی صندوق عقب بذارن ، یا اصلا” ما رو سوار نمی کنن یا اینکه اگه هم بخوان سوار کنن کرایه ی خیلی بیشتری رو طلب می کنن ! اگه هم ایرادی بگیرم ، با برخوردهای ناراحت کننده ای مواجه می شم . سوار شدن به اتوبوس و وسایط نقلیه ی عمومی هم که اصلا” برای من و امثال من غیر ممکنه و جزو آرزوهای ما شده .

- وقتی با تلاش فراوان با رتبه خیلی خوبی در دانشگاه قبول شدم ، در همان ترم اول بخاطر مشکلات مناسب سازی واینکه خیلی از استادها راضی به عوض کردن کلاس خود نبودند ، با مشکلات زیادی روبرو شدم . حتی مجبور شدم یک ترم مرخصی بگیرم .

- در بیشتر جاها ، ناهمواری سطح معابر و مناسب نبودن آنها برای حرکت ویلچر ، کم عرض بودن آنها ، وجود اختلاف سطح وچاله وچوله ها ی فراوان ، نامناسب بودن پل ها ، هم از نظر سطح پل و هم طرز نصب آنها ، استاندارد نبودن رمپ ها ی ساخته شده و …… برای حرکت من مشکلات زیادی ایجاد می کنه . یا اینکه حرکت من را غیر ممکن می کنن . اینها از معدود مشکلاتی هستند که شهرداری ها باید به داد امثال ما برسند . انشاء اله

- وقتی قوانین مربوط به ” حمایت از معلولین ” رو می خونم ، خیلی خوشحال می شم . به خصوص بندهای مربوط به مناسب سازی ساختمانها و اماکن عمومی و وسائط نقلیه بسیار زیباست . اما حداقل توی این سه چهار سال گذشته که از تصویب این قانون می گذره ، چیزی که برای من ملموس ومحسوس باشه ، ندیده ام . حتی به خیلی از ساختمانهای نوساز هم که گذرم افتاده ، می بینم که خیلی از قوانین رعایت نشده است .
- مشکل تردد و پارک خودروهای جانبازان و معلولین نخاعی همچنان از مشکلات مهم جابجائی اونا ست . به همین خاطر فعلا” حتی فکر خرید خودرو روهم نمی کنم . در زمینه ی فرهنگ سازی ، نصب علائم مخصوص ( مثل تابلوی محل ویژه ی پار ک افراد ویلچری ) ، حمایت پلیس در حد شایسته و از این قبیل چیزها هنوز کارهای خیلی زیادی لازم است .

- ووووووو……….

داشتم یکی از سایتها را می دیدم . آمار سالانه ی ضایعات نخاعی رو که دیدم . حالم خیلی گرفته شد . چون می دونم که اونها هم خیلی دلشون می خواد برن بیرون ، اما خیلی براشون سخته !!!!…..

نظرات شما عزیزان:

معلول

ساعت19:45---23 اسفند 1391

آره واقعا همینه!

معلول که شدی باید بمیری!

همه اینجور فکرمیکنن وبا رفتارشون نشون میدن که بخاطر متاسفانه فرهنگ خیلی پایینشونه!!!!!

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : محمدرضا_داود | تاريخ : سه شنبه 15 اسفند 1391برچسب:داستانهای اسیب نخایی,

| نوع مطلب : <-PostCategory-> |